Xandra Velzeboer kan het nauwelijks bevatten wanneer ze voor de camera staat. Toch is het echt zo: zij is de ster van het WK shorttrack, en niet Suzanne Schulting, zoals velen hadden verwacht.
“Ik weet het niet”, stamelt de 21-jarige Velzeboer, kort nadat ze haar tweede individuele gouden medaille heeft veroverd. Het besef dat ze wereldkampioene is op zowel de 500 als de 1.000 meter, is nog niet doorgedrongen.
“Na die 1.000 moesten we ook zo snel verder. Steeds van race naar race. Het was echt zwaar, je hebt geen tijd. Je moet doorgaan, doorgaan, doorgaan. Er was nog zoveel te winnen daarna.”
Vol programma
Desondanks blijft Velzeboer presteren tijdens de drukke slotdag van het WK. “Het heeft me enorm zelfvertrouwen gegeven”, zegt ze over haar overwinning op de 1.000 meter.
Na het toernooi in Zuid-Korea staat ze met maar liefst vier gouden medailles, ondanks een enigszins stressvol begin van de laatste dag. “In de kwartfinales was ik best gestrest. Daarna heb ik de knop omgezet. Ik dacht: ik ga gewoon racen. Dat is leuk, ik heb er gewoon zin in.”
Voor de finale is ze dan ook “heel kalm”. “Ik was superalert en scherp en toen gebeurde dit.”
Daarna lijkt ze ook bij de aflossing over het ijs te zweven en levert ze een belangrijke bijdrage aan de twee gouden medailles die de aflossingsploegen behalen. “Bij de vrouwen dacht ik: dit moet ook gewoon lukken. We zijn zo sterk.”
Velzeboer verwijst hiermee naar het volledig Nederlandse podium op de 500 meter, met Velzeboer, Schulting en Selma Poutsma. “Dan wil je die aflossing ook gewoon winnen. En om dat hier te doen… In de laatste twee rondes ging het hele stadion uit zijn dak. Toen dacht ik ook: we moeten hem gewoon pakken.”
Contrast
Na die laatste gouden medaille is het contrast in het team duidelijk zichtbaar. Iedereen lacht, behalve Schulting, hoewel ook zij individueel goud heeft gewonnen en twee keer wereldkampioen is geworden met de aflossingsploegen.
“Ik heb het vandaag gewoon heel moeilijk met mezelf”, vertelt ze, terwijl de tranen blijven vloeien. “Maar ik ben heel erg trots. Trots op het team. Ze hebben me er echt doorheen gesleept.”
“En ik ben trots op Xan”, geeft ze Velzeboer, die haar op de 1.000 meter versloeg, de complimenten. “Dat ze hier staat en dat ze de druk heeft aangekund, maar ik ben zelf gewoon helemaal op.”
Even later, als ze haar tranen heeft gedroogd, legt ze uit waar haar emoties vandaan komen. “Het is een zwaar en lang seizoen geweest. Ik ben gewoon op.”