Gestrest en met knikkende knieën ploft Antoinette Rijpma-de Jong neer op het middenterrein van Thialf. Zojuist heeft ze de 1.500 meter gewonnen door een lat hoog te leggen met haar resultaat van 1.53.54. Afwachtend kijkt ze naar de laatste rit, waarin concurrente Miho Takagi in actie komt. Wanneer duidelijk wordt dat de Japanse haar tijd niet kan verbeteren, breekt de emotie bij de 27-jarige Nederlandse los. “Echt als een bevrijding! Zie je wel: ik kan het gewoon!”, elateert ze.
De triomf kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Wat begon als een doffe plop met een zevende plaats op de 3.000 meter, eindigde in het ultieme hoogtepunt op de 1.500 meter. Dit terwijl Rijpma-de Jong eerder werd gepasseerd door bondscoach Rintje Ritsma voor het onderdeel waarop ze al drie keer wereldkampioen was geworden met de Nederlandse ploeg: de ploegenachtervolging. “Ik denk niet dat hij de juiste keuze heeft gemaakt. En ook de manier waarop ik het te horen kreeg vond ik jammer”, omschrijft ze. Maar haar absolute revanche was er in Delft nog niet minder om.
Gejuich bij zilveren medaille
Ook tijdens de 1.000 meter sloot Rijpma-de Jong de WK afstanden af met een zilveren medaille. In afwachting van de ultieme triomf begon de spanning op te lopen. “Zenuwachtig? Loop je even naar buiten!”, zo luidt haar spotvluchtige humeur voordat ze op het ijs komt. Maar op het startschot is er geen twijfel meer: “Gewoon gas geven, gewoon gaan”. En als de finishstrook wordt gepasseerd wordt ze één met de tijd en de omroepers. Gejuich galmt over de baan als wereldkampioen Rijpma-de Jong wordt gekroond.
Tegenwoordig staat Rijpma-de Jong aan het begin van een periode met veel voornemens voor de zomer. “Ik had wat ups en downs, maar dat nam ik voor lief. Ik ben me daarna gaan focussen op het WK. Dit voelt echt als een bevrijding!”, bekent ze. Wat begon met tranen van emoties, eindigt met tranen van blijdschap: “Ik kan het gewoon!”